Strona:PL Waleria Marrené-Józwa Szymczak 23.jpeg

przynajmniej na niego złość swoją wywarł, kopnął go z całych sił, a gdy biedne psisko zaskowyczało z bólu, zdawało mu się to ulgą, że kaszel Jagny choć na chwilę zgłuszony został innym głosem.
 Wybiegł z izby jak szalony, nie poszedł jednak daleko, chociaż zdawało mu się ciągle, że słyszy go w powietrzu, w zawierusze śnieżnej i w poświstach wiatru, bo kolano sparzone dokuczało mu tak bardzo, że zatrzymał się nagle klnąc straszliwie.
 Przez chwilę stał oparty o słup płotu, zmożony nowem dla siebie uczuciem fizycznego bólu. Jóźwa bowiem miał jedną z tych żelaznych natur, jakie trafiają się często pomiędzy wieśniakami naszemi, chorobę znał jedynie z nazwiska. To też cierpienie zarówno fizyczne jak moralne, było mu nieznośne i doprowadzało niemal do szału.
 Stał tak czas jakiś przy drodze, bo ruszyć się było mu coraz trudniej, zimno przejmujące powiększało ból jego, a do chaty nie chciał powrócić za nic w świecie. Gdyby tak było bliżej do karczmy, byłby się tam dowlókł z pewnością. Ale karczma jak raz stała na drugim końcu wsi.
 Patrzał więc bezmyślnie na błotnistą drogę, kiedy ujrzał zbliżającą się Michałkę.
 — A kogóż to wypatrujecie — zawoła zdaleka, widząc go nieruchomym.
 Nie odbierając odpowiedzi, podeszła ku niemu.
 — No cóż u was słychać — spytała głos zniżając — bo wiedziała ona dobrze, że Jagnie niewiele się należy, i że lada dzień przyjdzie na nią koniec, więc przestraszyła się, czy nie była to już ostatnia godzina.
 — A co ma być — mruknął — jedno i jedno, że czasem przychodzi mi na myśl uciec gdzie mnie oczy poniosą, albo obwiesić się na pierwszej gałęzi.
 Michałka popatrzyła na niego.
 — Ha! trudno kumie — wyrzekła — wola Boska, trzeba się z nią pogodzić.