Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 041.jpeg

uboższy od nas; mnie, przyznam ci się, jego matka nie podoba się wcale. Ma takie jakieś zacieśnione pojęcia, jest tak sucha i formułkowa. Czy nie uważałaś tego Anielko? ale prawda, ty musisz patrzeć na nią innemi oczyma.
 — Widziałam ją raz tylko, kiedy przyszła tutaj podziękować ojcu za tę rozprawę syna, pamiętasz, którą ojciec kazał bez jego wiedzy wydrukować swoim kosztem. Była tak wzruszona...
 — Mama nie oddała jej wizyty — dodała smutno po chwili.
 — Wiesz dobrze, iż mama nie bywa nigdzie; nie chciała robić wyjątku.
 — Czy ty nie wiesz, dlaczego tak jest Lucyanie? — pytała ciekawie.
 — A! mama nie może lubić czczych, zwyczajnych towarzystw, to bardzo naturalne; a potem nie ma na nic czasu.
 — Tak! — powtórzyła nieco smutnie dziewczyna. — Mama musi mieć słuszność... jest tak zajęta nami i domem, a przytem pracuje z ojcem.
 — Ale czemu tak posmutniałaś, siostrzyczko?
 Anielka wstrząsnęła główką.
 — Ja nie wiem — wyrzekła zwolna — czasem lękam się, sama nie wiem czego i przychodzą mi myśli jakieś, których odpędzić nie mogę.
 — Jakież to myśli Anielko? powiedz mi je!... — zawołał troskliwie.
 Pochyliła głowę na jego ramię.
 — Śmiać się będziesz ze mnie — szepnęła.
 — Tem lepiej, bo wówczas rozproszę twoje smutki. Zmartwienia i niepokoje, bez przyczyny, rozpraszają się za bliższem przyjrzeniem.
 — Widzisz, zdaje mi się, że całe szczęście nasze roz-