Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 047.jpeg

 Podniosła głowę i, nie porzucając książki, spojrzała na niego. A w tej chwili wyraz jej spojrzenia zmiękł, stał się uśmiechnionym jak usta, łagodnym, jak głos, którym przemówiła:
 — Zaraz skończę te notatkę, co ci była potrzebną.
 — Chodź! chodź! — powtórzył — chciałem ci coś pokazać.
 Położyła książkę i pobiegła ku niemu.
 A on, odchylając wonne gałęzie krzewów, pokazał jej wchodzącego Władysława i Anielkę, zarumienioną, biegnącą w głąb werandy.
 — Czy ci to nie nasuwa żadnego podejrzenia? — spytał z uśmiechem.
 — O! moje podejrzenia już są oddawna ustalone — odparła.
 — I nie podzieliłaś się niemi ze mną? to nie dobrze; czy sądzisz, że los Anielki obchodzi mnie mniej, niż ciebie?
 — Nie! nie! to mi na myśl nie przyszło; wiem, święcie dotrzymałeś przyrzeczenia: moje dzieci znalazły w tobie ojca.
 — Władysław — mówił dalej January — jest to dzielna intelligencya i dzielny charakter; należy on do rzędu ludzi, co utorują sobie koniecznie drogę na świecie. Od lat kilku mam go na oku; takiego męża pragnąłem dla Anielki.
 — Ona jest taka młoda jeszcze! — szepnęła Helena.
 — Wy, matki, podobno utrzymujecie tak zawsze.
 — Ja nie wiem czemu, zdaje mi się, gdy patrzę na dzieci, że po za progiem tego domu grozi im nieszczęście jakieś. Ja chciałabym nie wypuszczać ich ztąd nigdy.
 — Heleno! czyż ty nie byłaś szczęśliwą ze mną? — zapytał z lekkim odcieniem wyrzutu.