Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 073.jpeg

 — Nie! nie! dziś, zaraz!... January! powiedz mi tylko jedno słowo: ty widziałeś Władysława?
 Skinął głową twierdząco.
 — Widziałeś go? i cóż?
 Gniew jego zapalał się znowu na to wspomnienie, które w nim budziła; nawykły dzielić z nią myśli i wrażenia swoje, wybuchnął:
 — I cóż? nie zdołałem z niego nic wyrozumieć, nic wydobyć!
 — Nic, January? nic zupełnie! — powtórzyła cicho.
 — Nic!
 — On nie chciał ci powiedzieć, dla czego wyjeżdża?
 — Nie! To prawdziwie niepojęte.
 — Niepojęte? Czy ty doprawdy nie pojmujesz?
 Przez chwilę spoglądali na siebie wzajem, porozumiewając się wzrokiem w braku słów, których wymówić nie śmieli.
 — A jednak — szepnęła, załamując ręce — to jasne! to strasznie jasne! tem jaśniejsze, że powodu wyjawić się wzbraniał.
 Teraz zrozumiał, co powiedzieć chciała; dostrzegł powieki przymykające się, jakby pod brzemieniem niepodobnem do dźwigania, i rumieniec wstydu występujący na blade czoło.
 — Nie! — zawołał — to być nie może! on tego nie mógł mieć na myśli! a gdyby miał...
 Nie skończył, ale wzrok i cała postawa były tak groźne, jak gdyby widział nieprzyjaciela i żądał od niego rachunku za krwawą obrazę.
 Helena położyła zwolna rękę na jego ramieniu.
 — A gdyby miał? — wyrzekła zaledwie słyszalnym głosem — byłby w swojem prawie, January; pamiętaj o tem.