Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 057.jpeg

 — To się poprawi — twierdził — poprawić się musi. „Hasło“ ma tak świetną redakcyę, porusza wszystkie kwestye żywotne, wyrobiło już sobie uznanie...
 — Djabła tam wyrobiło! coraz gorzej stoi.
 — To nic! trzeba dalej łamać lody.
 Pan Karol nie zdawał się o tem bardzo przekonany.
 — Łatwo to mówić — wyrzekł zwolna — ale to łamanie piekielnie kosztuje.
 — Jest to obywatelski uczynek — mówił dalej, zapalając się natchniony fejletonista — obowiązek ciążący na wyższych intelligencyach, które ty Karolu spełniasz i spełniać nie przestaniesz.
 — Tak! spełniam, spełniam — przerwał niecierpliwie — zaawanturowałem w ten interes cały majątek, a jak tak dłużej potrwa, będę zupełnie zrujnowany.
 — Wytrwałości! wytrwałością tylko rzeczy się poprawia.
 — Trzebaby się gruntownie zastanowić nad sposobami poprawienia ich.
 — Poczekaj! mam w tece cudowną nowellę, tylko trzeba ją wykończyć.
 Pan Karol nie miał żadnego powodu powątpiewania o cudności nowelli Emila, zrobił jednak uwagę, iż pismo takie, jak „Hasło“, nowellą podnieść się nie może; że trzebaby artykułów jędrniejszych w kwestyach żywotnych. Dodał nawet, że pisałby je sam, gdyby nie brak czasu. A w końcu zapytał niby od niechcenia:
 — Czy widziałeś się z Januarym?
 — Widziałem.
 — I nie mówił ci nic?
 — Nic wcale.
 — Chciałbym zyskać jego współpracownictwo; robiłem mu propozycye. Czy nie wspominał o nich?