Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 101.jpeg

Przez chwilę nie można było schwytać żadnego dźwięku z ich rozmowy.
 Gdy znowu ciche piano pozwoliło dosłyszeć zamieniane wyrazy, Oktawia pytała Emila:
 — Dlaczego pytałeś pan o moją wczorajszą towarzyszkę?
 — Mógłbym powiedzieć, że wszystko, co obchodzi panią, obchodzi i mnie także. Ale widzę, że się już śmiejesz.
 Rzeczywiście białe ząbki Oktawii, ukazywały się pomiędzy różowemi wargami.
 — Więc nacóż to mówić? Bądź pan szczerym, jeśli to być może.
 — A wiec dobrze: przyjaciółka pani dokazała cudu...
 — Miałeś pan być szczerym.
 — Jestem nim, przysięgam. Przyjaciółka pani podbiła najdumniejsze serce, jakie uderzało kiedykolwiek.
 Oktawia śmiać się przestała.
 — O pani Halskiej — wyrzekła stanowczo — wołałabym nie mówić w ten sposób; nie ma ona nic wspólnego z podbijaniem serc i t. p.
 — Dlaczego jesteś pani więcej niedowierzającą dla drugich, niżeli...
 Nie domówił zaczętego zdania, ale łatwo je było doczytać w wesołem, prawie figlarnem spojrzeniu, jakiem obrzucał młodą kobietę.
 — Tak impertyrtenckie pytanie — wyrzekła — nie zasługuje na odpowiedź; jednakże okażę się wspaniałomyślną.
 — Jak zawsze — zawołał.
 I znać było, że miał ochotę złożyć pocałunek na białej ręce, która, uzbrojona wachlarzem, przesuwała się przed nim.
 — Jak czasem — poprawiła go z uśmiechem. — A więc słuchaj pan. Są kobiety ostrożne i obrachowane, które