Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 108.jpeg

 Wreszcie Ewaryst, zwyciężony oczywistością, zawołać musiał:
 — On naprawdę nic nie wie!
 Niewiadomość Ignasia stawała się dla wszystkich faktem nadzwyczajnym, faktem tak niezrozumiałym nawet, iż podkopywała wiarogodność różnorodnych romansów, jakich bohaterem stał się nagle January. Rozsądniejsi zaczynali wątpić.
 — Wytłumaczcież mi w końcu, co to wszystko znaczy? — zawołał zaciekawiony z kolei Ignaś.
 — To znaczy chyba, że Orest przeniewierzył się Pyladesowi — mruknął złościwie Ewaryst.
 Ignaś wzruszył ramionami.
 — Gdybyśmy porzucili starożytność.
 — Kiedy widzisz, po dzisiejszemu brzmi to trochę nieładnie; gotówbyś się obrazić, czego sobie nie życzę — mówił dalej Ewaryst.
 — Jesteś nieznośny! Odkądże to boisz się ludzi obrażać?
 — Odkąd obrażeni biorą się do pięści — wtrącił ktoś, złośliwszy od Ewarysta.
 Ale złośliwość ta zginęła wśród ogólnego szmeru.
 — Ot po prostu — zaczął znowu Ewaryst, którego nic nie mogło powstrzymać od przyjemności powiedzenia czegoś przykrego: — skoro nic nie wiesz, twój socyusz January zrobił dwa głupstwa... odmówił współpracownictwa w „Haśle“ i zakochał się.
 Krew uderzyła do twarzy Ignasia; January — była to słaba strona jego serca.
 — January — odparł stanowczo — nie jest moim socyuszem, jak wam się podoba go nazywać, i doskonale wie, co robi. Przewidywałem, że się nie porozumie z Karolem; a co do miłości...
 Roześmiał się szczerze, nie zadając sobie nawet pracy