Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 193.jpeg

 Nagle głos konduktora odezwał się tuż przy oknie wagonu:
 — Piotrków! pół godziny.
 Pociąg stanął, otworzono drzwiczki na oścież.
 Czar prysnął, dłoń jej wyrwała się z jego ręki.
 — I gdzież my jedziemy! — zawołała.
 Uśmiechnął się, jak człowiek, który osiągnął cel dawno upragniony.
 — Jedziemy daleko, tam, gdzie będziemy mogli kochać się swobodnie.
 W tej chwili zbudziło się w niej całe poczucie rzeczywistości.
 — To być nie może! — zawołała, powstając, gotowa wyskoczyć z wagonu.
 — Nie lękaj się! oddawna myślałem o podobnej chwili, przygotowałem wszystko; mam pasporty, to najważniejsza; stosunki się potem ułożą.
 Do tej chwili nie wiedziała, że uczyniła krok niepowrotny.
 — To być nie może! — powtórzyła, odzyskując nagle energię z nerwową siłą, właściwą pewnym stanowczym chwilom.
 Patrzał na nią, nie rozumiejąc.
 A ona mówiła dalej:
 — January! January! Oddałam ci życie moje, nie dbam o siebie; niech się ze mną dzieje co chce, co chcesz ty! Ale dzieci...
 Myślał o nich nieraz; wiedział dobrze, iż tu leżała prawdziwa przeszkoda pomiędzy nim a Heleną. Przeciwko uczuciu matki walczyć nie mógł.
 Nie mógł powiedzieć: wybieraj. Wiedział, iż ona wybrać nie może.