Strona:PL Waleria Marrené-Jerzy i Fragment 088.jpeg

ogród do Lucyana i tknięty niepokojem, zatrzymałem się nagle.
 — Panno Stanisławo, wyrzekłem, Lucyan zaledwie odzyskał przytomność; lada wstrząśnienie śmiertelnem dla niego być może. Bądź dobrą dla niego.
 — Jakto? zapytała, patrząc mi w oczy.
 Wytłumaczyć mi się było trudno, a Stasia zrozumieć mnie nie mogła, czy nie chciała.
 — Pamiętaj pani, odparłem, że Lucyan cię kocha, i mówiąc to drżałem.
 — Jerzy, rzekła po chwili, dlaczego mi to mówisz? Czy sądzisz żem niedość cierpiała, że niedość cierpię?
 — Bo nie chcę aby on dziś cierpiał, wyrzekłem z szorstkością rozpaczy, bo on nie może, nie powinien cierpieć!
 — Zwolna jej ręka wysunęła się z mego ramienia.
 — Jak ty dziś mówisz do mnie? szepnęła blednąc.
 Był niewysłowiony ból w jej głosie; czułem jakem ją ranił. Ból ten odzywał się stokroć spotęgowany w mojej piersi; ale mówiłem dalej, jak ten co cierpieniu urąga:
 — Jest między nami straszne nieporozumienie; przebacz mi pani, wina tu moja.
 — Cóż mam przebaczyć? wyrzekła, jakby zbierając siły. Jerzy, wszak ty mnie kochasz?
 Był błagalny wyraz w tych słowach, na który ja musiałem głuchym pozostać.
 — I na cóż ci mam powtarzać, odparłem z goryczą, słowo które nigdy z ust moich wyjść nie było powinno, które nie powinno było postać w sercu? Ja nigdy nie powtórzę go więcej. To było szaleństwo, prawie zbrodnia! Jeżeli możesz, zapomnij o niem i przebacz!
 Słowa te były okrutne może. Ale cierpienie przechodziło moje siły; lękałem się zdradzić jakimbądź miększym wyrazem i wymówiłem je, nie podnosząc oczów na Stasię. Gdym się odważył spojrzeć na nią, była strasznie