Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 028.jpeg

 — Bo — odparła — opiekun upewniał mnie że to musiało być przywidzenie, a ta sama służąca później mniej wyraźnie opowiadała zaszłe zdarzenie.
 — Czy służąca ta jest dotąd u pani?
 — Nie, musiałam ją oddalić jak wszystkich zbytkowych ludzi.
 — I nie wiesz pani gdzie się teraz znajduje?
 — Nie wiem.
 — A służąca ta czy także składała przysięgę?
 — Nie umiem powiedzieć, Horyłło się tem zajmował, była to tak okropna chwila.
 — Czy pamiętasz pani przynajmniej jej imię i nazwisko, jest to jedyny ślad, po którym jak po nitce do kłębka trafićby można?
 — Nazywała się Rozalia Polińska.
 — Więc Horyłło wiedział o tem co ona mówiła pani?
 — Twierdził że tego widzieć nie mogła.
 Konrad namyślał się przez chwilę, dla niego sprawa ta była aż nadto jasną, ale pewność moralna nie stanowiła tutaj nic, a przynajmniej bardzo mało, miałże otwierać jej oczy, wykazywać jakiej haniebnej zmowy stała się ofiarą? Czuł iż