Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 041.jpeg

 I Hortensya powiodła okiem po brudnych ścianach, i po brudniejszych jeszcze drzwiach i podłodze.
 — Może też — wyrzekła matka, chcąc czemkolwiek rozerwać rozkapryszoną córkę — powróci ze wsi wuj Horyłło.
 — To i cóż ztąd?
 — Może zajrzy do nas.
 Starsza córka wzruszyła ramionami.
 — Ciekawam bardzo, po coby tu miał zaglądać?
 I roześmiała się gorzko.
 — Przecież on jest naszym opiekunem i powinien o nas myślić.
 — Mamo — odezwała się Ksawera — wuj Horyłło za życia ojca rzadko u nas bywał.
 — Prawda moje dziecko, ojciec go nie lubił.
 — Dla czegóż więc — pytała dalej dziewczyna — zrobiono go naszym opiekunem?
 — Dla tego że był dla nas bardzo dobrym w czasie choroby ojca, pamiętasz jak przesiadywał u nas dnie i noce, sprowadzał coraz nowych doktorów i okazał się z prawdziwem poświęceniem. A potem twój ojciec pochodził z Galicyi i nie miał tutaj bliższych krewnych.