Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 101.jpeg

 Słysząc wymówione swoje imię, kobieta drgnęła lekko, jak gdyby głos ten budził ją do rzeczywistości, z innego świata.
 — Anno — powtórzył Herkner zniżonym głosem — dawno już chciałem rozmówić się z tobą.
 Fakt ten był tak nadzwyczajny w tem stadle, iż Anna spytała zdziwiona.
 — Ze mną?
 — Tak jest, są rzeczy które niepokoją mnie coraz bardziej.
 — Ciebie mój mężu — wyrzekła z konwencyonalnem zajęciem, skrywającem zaledwie głęboką obojętność — o cóż to idzie?
 — O to co nas wspólnie obchodzi, o Stasia.
 Tym razem twarz Anny, straciła swój stereotypowy uśmiech, powieki jej zadrgały, ale czekała dalszych słów męża.
 — Staś od jakiegoś czasu — mówił Herkner — jest smutnym, zamyślonym ciągle, czy nie domyślasz się co mu być może?
 — Nie zauważyłam tego — odparła żona.
 Odpowiedzi tej mąż mógł się spodziewać, była ona w loice charakteru i usposobienia Anny.