Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 125.jpeg

 Tylko od czasu do czasu dochodziły tutaj głośniejsze akordy orkiestry, okrzyk lub oklaski publiczności.
 — Leonardzie — szepnął gorączkowo Józef Sumski — pieniędzy.... pieniędzy....
 Horyłło nie zastanowił się wcale nad naiwnością tego wykrzyknika, on znowu uśmiechnął się tajemiczo sam w sobie.
 — Pieniądze mieć możesz — odparł powoli.
 Czoło Józefa rozjaśniło się.
 — Słyszałeś — wyrzekł — widzisz w jakiej jestem potrzebie.
 — Rozumiem.... rozumiem....
 — Ale kiedy? — pytał dalej niecierpliwie mąż z Teodory.
 — Kiedy? niedługo, tylko pamiętasz com ci mówił, — warunek niezbędny.
 I szepnął mu coś tak cicho, jak gdyby sam nie chciał słyszeć wymówionego słowa, ale Józef rzucił się i wzdrygnął, a pomimo ciemności można było dojrzeć że twarz jego pobladła.
 — To niepodobna! — zawołał zaciskając ręce tak gwałtownie, że aż pękły mu rękawiczki.
 — Tak albo nie — odparł zimno niewzruszony Horyłło.