Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 134.jpeg

 — Czy doprawdy — zawołał uszczęśliwiony mąż — zgodzisz się na wszystkie moje żądania.
 — Ma się rozumieć, bylem zawsze miała to czego chcę i potrzebuję.
 W ten sposób zmodyfikowana obietnica, mniej daleko była zadawalniającą, przecież Józio chciał w niej dostrzedz potwierdzenie nadziei swoich.
 — Bo widzisz — wyrzekł rozjaśniony — tu chodzi o rzeczy ważne.
 — Rzeczy ważne do mnie wcale nie należą — odparła — ja kontentuję się zupełnie swoją kobiecą rolą, rzeczy ważne mnie nudzą.
 — Tutaj bo o ciebie idzie.
 — O mnie — powtórzyła zdziwiona, teraz na seryo nie rozumiejąc do czego on zmierzał i rzucając mu jedno z tych skośnych spojrzeń, które chcą się dobadać prawdy.
 — Ty kochasz mnie Teodoro, nieprawda?
 — Ah! więc to idzie o zazdrość! — zawołała rzucając się ku niemu lotem strzały — i opasując mu szyję ramieniem — mów prędko, kto ci zawadza, mów stary Józiu.
 — Cóż znowu, nie jestem stary — oburknął się mąż, zapominając pod czarem uśmiechu do czego zmierzał.