Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 228.jpeg

 — I czegóż ty chcesz? — spytał nieciepliwie Horyłło — sukni, lalki, kapelusza?
 Ona wstrząsnęła głową.
 — Ja mój wuju — wyrzekła zaledwie słyszanym głosem — ja chciałabym się uczyć.
 — Uczyć — powtórzył zdumiony Horyłło który przygotował się na każdą inną prośbę — uczyć! a toż po co?
 — Ksawera prześladuje nas ciągle tem żądaniem — wtrąciła ze śmiechem Hortensya.
 — Ale czegóż byś ty się uczyć chciała? — pytał dalej ciekawie opiekun.
 Dziewczyna stała przed nim ze złożonemi rękami, z oczyma pełnemi łez i prośby.
 — Wszystkiego — odparła cicho, nie wiedząc sama czy żądanie to nie było niedorzecznością — wszystkiego co jest w książkach.
 — I na cóżby ci się to przydało, kobieta nie potrzebuje rozumu — odparł stanowczo Horyłło, któremu z tą maksymą doskonale było na świecie.
 — Ależ mój wuju — wyrzekła nalegając biedna Ksawera, która w tej prośbie złożyła wszystkie swoje marzenia — ja uczyłabym się tak chętnie,