Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 293.jpeg

 Spojrzenie to było zapytaniem, które nie śmiało sformułować się słowem, zapytaniem pełnem ukrytej trwogi, i ono powiedziało Konradowi więcej nierównie, niżeli długie wyrazy.
 — Byłeś u mego ojca — wyrzekł wreszcie — czemu?
 Z kolei Konrad milczał, on na to nie mógł odpowiedzieć.
 — A do mnie nie przyjdziesz? — szepnął po chwili student uniwersytetu.
 — Do ciebie Stasiu! chciałbym widzieć cię, jednak....
 — A więc — przerwał gorączkowo Stanisław, który zdawał się pojmować boleśne wahanie przyjaciela — ja przyjdę do ciebie, pragnąłem tego dawno bardzo, nie wiedziałem gdzie cię szukać.
 Była głęboka intonacya w jego głosie, świadcząca że to nie były próżne frazesa, że serce rwało mu się do dawnego nauczyciela, co potrafił wzbudzić zaufanie, i nadał może stanowczy kierunek jego życiu.
 Musiała to być jednak pozorna przyczyna, bo Warszawa nie jest znów tak wielkiem miastem, by w niem nie odszukać z łatwością kogo się wi-