Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 312.jpeg

 — Czy sądzisz że to wszystko zawiera się w książkach? — wyrzekła zwolna.
 — Tak być musi pani, słyszałam że w nich jest cała mądrość ludzka, a jakżeby ludzie mogli spoglądać na to co ich otacza, i nie wiedzieć dla czego wszystko jest tak, a nie inaczej. Ja nieraz budzę się w nocy, i myślę nad tem tak bardzo, że długo usnąć nie mogę i pytam tę wielką gwiazdę, którą zawsze widywałam dawniej przez okno, z mojego łóżka, wówczas gdy jeszcze byliśmy bogaci, i którą teraz odszukałam także tutaj. Ale chociaż jej promienie dochodzą do mnie, one mi nic powiedzieć nie mogą, wiem o tem dobrze, i sama się z siebie śmieję.
 — Więc ty tak bardzo kochasz gwiazdy, moje dziecko?
 — Ja kocham wszystko co istnieje na świecie — zawołała z zapałem — i światło gwiazd i promienie słońca, szum burzy i błękit nieba i muszkę co ulata wśród kwiatów i jaszczurkę sunącą się pomiędzy gruzy.
 — Rozumiem cię, kochasz naturę całą; ale czy wśród niej kochasz ludzi także? — pytała Kazimiera.