Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 412.jpeg

 — Czemuż nie uczyniłaś tego babciu?... byłaby się może prędzej i po cichu rzecz cała wyjaśniła.
 Stara kobieta wyciągnęła do niego rękę.
 — Bo widzisz Koradzie, postąpiłam źle względem ciebie, czułam to dobrze, i dopiero teraz w tej ostateczności zapomniałam o wszystkiem innem.
 Mówiła to z rodzajem skruchy.
 — Nie troszcz się zbytnio moja babciu.
 — Ha — odparła — troska byłaby daremną, jeśli summę tę przyjdzie mi stracić, pomyślę że to słuszna kara, bo ja powinnam ci była wierzyć Konradzie.
 — Prawda — wyrzekł z prostotą — ale nie mówmy o tem co było, wracaj spokojnie do siebie babciu, a ja pójdę zająć się twoim interesem.
 — I przyjdziesz powiedzieć mi co się stało — nalegała Walnerowa, którą widocznie frasowała długa nieobecność u niej stryjecznego wnuka.
 — Przyjdę.
 — No niech że cię Bóg błogosławi.
 Walnerowa widocznie nie należała do zbyt czułych, przecież postępowanie Konrada budziło w niej jakieś struny dawno zamarłe.