Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 416.jpeg

ten człowiek, co wszczyna przy niej podobne przedmioty.
 — Ah! — wyrzekła tłumiąc umyślne ziewanie — te rzeczy do mnie wcale nie należą.
 — Mylisz się pani — odparł Konrad — ja sądzę iż to co obchodzi Józefa, to od czego zależy przyszłość jego cała, i panią także obchodzić musi.
 — Naturalnie, obchodzić mnie musi, tylko ostrzegam z góry, iż na interesach nie rozumiem się zupełnie.
 Słowa jej sprzeczały się z wyrazem twarzy, ze spokojem ruchów i głosu, gdy niosła do ust filiżankę z herbatą, nie patrząc nawet na znękaną postać męża.
 — Konradzie — szepnął Józef — pomówimy potem.
 — Dobrze, ale czy wiesz że ojciec twój przyjechał, czy się z nim widziałeś?
 Te proste wyrazy wywarły wpływ niespodziany na Józefa, nogi pod nim zadrżały, zachwiał się i padł na krzesło, podnosząc rękę do czoła, jak gdyby nie wiedział co ma począć, a wzrok jego pełen przerażenia, przechodził od żony do prawnika.