Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 163.jpeg

 „Ja powiem ci fakta same, a ty, znając ją, wyciągnij z nich analizę jéj uczuć. Irena była córką wędrownéj artystki; chowała się i wzrosła za kulisami teatrów. Głos piękny i inteligencya zdawały się rokować jéj świetną przyszłość; kształcono ją więc na śpiéwaczkę, gdy nagle, skutkiem niebezpiecznéj choroby, straciła głos zupełnie. Wówczas pan Nasielski ofiarował jéj swą rękę, a ona, pomimo wieku konkurenta, przyjęła jego ofiarę. Był to światowiec, nie pojmujący życia gdzieindziéj, jak w piérwszych stolicach europejskich; żona więc pociągniętą została przez niego w wir świata.
 „Poznałem ją, gdy zmęczona czczém życiem salonów, wykradała mu rzadkie chwile swobody, szukając poważnych zajęć i poważnych ludzi. Szczęście myśli i wiedzy, to jedyne szczęście jakiego zaznała dotąd; ale ja ufam przyszłości. Kobiéta jéj podobna nie może i nie powinna przejść przez życie bez zaznania słodyczy jego. Ona jest w prawie dać szczęście i odebrać je w zamian; serce jéj się nie omyli, umysł nie zbłąka żadnym sofizmatem. Jeśli pokocha, wybrany jéj serca będzie jéj godzien z pewnością.
 „Są istoty, które jak magnes żelazo, pociągają do siebie wszystko co wysokie, budzą w ludziach szlachetne uczucia, wyrabiają je, wydobywają z głębi duchów. Kto ją pozna i pokocha, ten musi stać