Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 184.jpeg

powodzenia oddzielały. Jak zwykle w podobnych okolicznościach, otaczały mnie roje wielbicieli. Pomiędzy nimi, pomimo lat swoich, znajdował się i Nasielski, wielki pan i współrodak, bo matka moja była Polką, więc przyjmowała go chętnie.
 — A pani? zapytałem, tknięty nazwiskiem jéj męża.
 — Dla mnie, odparła z uśmiechem, on nie istniał wcale; pierś moja biła wtedy jedyną miłością jaką zaznałam.
 — Kochałaś pani? zawołałem, ugodzony w samo serce temi słowy, których przecież spodziéwać się mogłem, kochałaś?
 Powtarzałem ten wyraz, który rozdziérał mi piersi, bezwiednie prawie, jakby chcąc wyczerpać gorycz jego.
 — Tak jest, odparła, i podniosła na mnie zdziwione oczy, widocznie nie pojmując uczynionego wrażenia, kochałam całą siłą serca i ducha, człowieka który pod żadnym względem nie zasługiwał na to. Nie było komu ostrzedz mnie, uchronić od wielkiéj omyłki serca, która tak przeważnie wpłynęła na moje życie.
 — I któż to był, któż mógł być tym najszczęśliwszym z ludzi?
 Pani Nasielska uśmiéchnęła się lekko z tego uniesienia, którego nie domyślała się wcale powodu.