Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 209.jpeg

wném spółczuciem. Czy on nie dbał o życie? czy był pewnym zwycięztwa? Ale tego z poważnych jego rysów wyczytać nie mogłem; wzrok jego był jasnym jak zwykle, błyskawica rozświécająca przepaść uczuć jego zagasła.
 — Panie Gustawie, zawołałem, teraz ty pamiętaj o sobie. Zapewne dawno nie miałeś już broni w ręku; nie zaniedbuj téj szansy powodzenia.
 Skinął z lekceważeniem.
 — Moja ręka nie zadrży, odparł tylko.
 Ta odpowiédź odbiérała mi nadzieję zwierzenia a jednak postanowiłem dobrać się choć do jednego z tajników jego ducha i dlatego mówiłem daléj niezrażony:
 — Pamiętaj pan o tych którzy cię kochają.
 Nieopisany wyraz przemknął po jego czole; wargi poruszyły się, jak gdyby chciał przemówić jakiémś smutném słowem, ale nie uczynił tego.
 — To pamiętaj pan przynajmniéj o tych względem których masz obowiązki, ciągnąłem daléj, jak gdybym zrozumiał skrytą myśl jego.
 Gustaw podniósł czoło.
 — Masz pan słuszność, wyrzekł, powinienem o tém pamiętać. A jednak, choćbym miał zginąć jutro, nie mogłem inaczéj postąpić. Nie narażałem próżno życia, nie szukałem zwady z nikim na świe-