Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 211.jpeg

 Spojrzał na mnie z wyraźnym wyrzutem, jakby wymawiał mi daremne okrucieństwo tego wspomnienia.
 — Nikogo, odparł sucho.
 Wprawdzie z podchwytanéj rozmowy na poddaszu, z obejścia się i twarzy matka jego nie budziła osobliwszego współczucia, a przecież na samę myśl o strasznym ciosie który jéj zagrażał, ściskało mi się serce. Cóż więc dopiéro dziać się musiało w szlachetnéj piersi Gustawa?
 — Nie, zawołałem, ściskając mu rękę, pan zginąć nie możesz. Zanadto potrzebnym jesteś na świecie.
 On ściągnął lekko ramiona i uśmiéchnął się łagodnie.
 — Śmierć się o to nie pyta, wyrzekł tylko.
 Odpowiedzi jego zostawiały mnie zawsze w téjże saméj wątpliwości. Mogły tak dobrze pochodzić z przewidywania możebnéj, jak z determinacyi pewnéj śmierci. Należało mi jednak przekonać się o tém.
 — Ale pan, zawołałem przywiedziony do ostateczności, pan sam szukać jéj nie będziesz?
 Te ostatnie słowa wymówiłem ciszéj, jak gdybym lękał się dźwięku własnego głosu, patrząc mu badawczo w oczy.
 Gustaw zarumienił się gwałtownie; może zro-