Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 247.jpeg

ciw siebie, usiłując przybrać godność właściwą temu, czém wydać się chciała.
 Patrzyłem na nią w milczeniu.
 — I cóż mi pan masz powiedziéć? zapytała, starając się złagodzić wyraz oczów. Czy przybywasz pan od mego syna?
 Mówiła to zupełnie zwyczajnym tonem, wyraźnie nie przeczuwając nic złego.
 — Syn pani, nie mogąc przybyć sam, prosił mnie bym uspokoił panią.
 — Ah, przerwała, zawsze bez trwogi, i cóż mu przeszkodziło? Zapewne praca; on tak wiele pracuje! Drogie dziécię!
 Upatrywała we mnie zapewne protektora Gustawa i stosownie do tego przypuszczenia, dodała ostatnie słowa z pobożném westchnieniem.
 — Na ten raz, odparłem zniecierpliwiony jéj niedomyślnością, nie praca go zatrzymała.
 Zmierzyła mnie bystro wzrokiem i nie mogąc zrozumiéć dlaczego to mówiłem, nie wiedziała co jéj wypada odpowiedziéć. Zaczęła więc na wszelki przypadek obciérać sobie suche oczy.
 — Syn pani uległ przypadkowi, jest ranny, wyrzekłem w końcu.
 Te stanowcze słowa przerwały wszelkie komedye. Kobiéta, dotknięta niemi prawdziwie, zapomniała przybranéj roli.