Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 279.jpeg

pieniem? wyrzekłem nieprzytomny, zapominając się zupełnie.
 Ono spojrzała na mnie zdziwiona i wówczas zapewne spostrzegła zmianę mojéj twarzy, bo spytała z pewnym niepokojem.
 — Któż tu cierpi?
 — Kto? kto? zawołałem przywiedziony do ostateczności. Więc pani tego nawet dostrzedz nie umiész?
 Patrzyła na mnie z osłupieniem prawie.
 — Ja nie pojmuję pana, wyrzekła zwolna.
 Więc miłość moja była faktem tak nieprawdopodobnym i potwornym, że ona, pomimo oczywistości, zrozumieć jéj nie mogła. Słowa jéj nie były wcale czczym frazesem; czytałem wyraźnie w jéj oczach że mówiła czystą prawdę. A jednak ja nie mogłem powiedziéć jéj więcéj; zwyciężony bólem, prosiłem o litość tylko i nie wiem sam jaką nadzieję miałem, czyniąc tę prośbę. Cóż mi znaczyła jéj litość? czyż nie wiedziałem z góry że ona litowała się nad każdém cierpieniem? że miała dobroć i słodycz anioła?
 — Pani, zawołałem, chwytając jéj ręce i przyciskając je do pałającego czoła.
 I nie byłem w stanie wymówć nic więcéj; czując na twarzy miękki chłód jéj aksamitnych dłoni, traciłem zupełnie przytomność.