Strona:PL Waleria Marrené-O rolę 11.jpeg

—   7   —

 — Ano cóż? — szepnęła wreszcie drżącym głosem.
 — Co ma być! — odparł szorstko — jutro raniuśko nakazali do gminy, ztamtąd do losów.
 — Ojcowie nie zwolnili, nie zrobili wyboru? — zawołała, załamując ręce.
 Wzruszył ramionami.
 — Chodzili ta chodzili, podawali prośby, wszystko za nic.
 — Przecieżeś Jaśku jeden w chacie ojcowskiéj?
 — Ale! a Ignac, przecieć on dwa roki starszy ponoś odemnie.
 — A Ignac! Ignaca we wsi niema oddawna poszedł gdzieś na wolę.
 — Ta i cóż. Wygnała go bieda.
 Westchnął, a ona westchnęła także.
 — A jak ty pójdziesz Jaśku, kto uprawi rolę, kto matuli da jaką radę?
 — Ha! — odparł — wola Boska.
 O ojcu nie mówili, bo téż go do pracy nie było. Wszyscy wiedzieli, że od czasu przegrania nieszczęsnéj sprawy o grunt, Marcin Kozik więcéj siedział w karczmie niż w domu.
 Potem dodał:
 — Roli téj nie wiele ostało i długu na niéj dość. Nie upracują się nad nią matula, nie, — ludzie zabiorą jak swoją.
 — A co oni poczną?
 Nie odpowiedział nic, oczy tylko świeciły mu z pod staréj, nasuniętéj na nie czapki.