Strona:PL Waleria Marrené-Pensjonarki 043.jpeg

pensjonarki; przebiegłam je raz i drugi wołając Kociu! Kociu. Nikt mi nie odpowiedział, aż wreszcie zdawało mi się w ostatnim najmniejszym, że słyszałam stłumiony oddech.
 — Kociu! Kociu! — zawołałam znowu.
 Była cisza, ale oddech słyszałam coraz wyraźniej, stłumiony i gwałtowny; pobiegłam do najciemniejszego kącika i namacałam pomiędzy dwoma łóżkami postać, siedzącą na ziemi z głową okrytą kędzierzawemi włosami.
 — Czy to ty Kociu? spytałam.
 Kocia, bo ona to była; odepchnęła mnie gwałtownie.
 — Czego chcesz odemnie? zawołała.
 — Szukam cię, co tutaj robisz?
 — Nic, odparła głucho.
 Widziałam dobrze, że nic nie robiła, pytanie więc i odpowiedź były zbyteczne.
 W tej chwili zapomniałam o wszystkich dokuczaniach Koci i tylko żal mi jej było. Przeczuwałam, że cierpiała, że dla tego skryła się tutaj i chciałam ją uściskać. Nachyliłam się nad nią tak, że ustami dotknęłam jej policzków. Policzki te były mokre, jakby po nich gęste łzy spływały.
 Ale ona znowu mnie odepchnęła i zawołała z gniewem.
 — Daj mi pokój.