Strona:PL Waleria Marrené-Pensjonarki 063.jpeg

pnęła stłumionym głosem wyraz bardzo złagodzony.
 — Nie lubię.
 Panna Helena pokręciła głową z uśmiechem.
 — Jakbyś była głodną, to byś jadła.
 Po rosole była sztuka mięsa, której także nie jadała Mania, a potem pieczeń barania z buraczkami.
 Wszystkie te potrawy cieszyły się jej osobliwą niełaską, nie kosztowała ich nawet, w domu pieczono jej zawsze drób, albo zwierzynę i robiono krem, albo szarlotkę, to też tutaj odsuwała wszystko ostentacyjnie i jadła tylko chleb z solą.
 Panna Helena patrzała na to, nic już nie mówiąc, Zosia tylko martwiła się, powtarzając:
 — Czemu nie jesz? Żebyś wiedziała, jakie to dobre. Poczekaj, może ci włożyć?
 Mania przeczyła głową z miną męczennicy, skazanej na śmierć głodową.
 Miała nadzieję, że będzie legumina. Tymczasem leguminy nie było, a przechadzka zaostrzyła Mani apetyt. Teraz dopiero uczuła, że zapach pieczeni był arcyzachęcający i gdyby podano ją znowu, a nikt nie patrzał, byłaby ją jadła z przyjemnością. Pieczeni jednak nikt nie podał po raz drugi, i Mania wstała od stołu taka głodna, jak usiadła.