Strona:PL Waleria Marrené-Pensjonarki 070.jpeg

gła się oprzeć pokusie i zjadła wszystko co do kęsa. Panna Helena pytała wszystkich, czy chcą więcej, i Mania ani się spostrzegła, jak za przykładem Zosi Lubańskiej podała także swój talerz i zmiotła drugą porcję. Byłaby z pewnością zjadła trzecią, gdyby ją tylko o to zapytano, ale o tem nikt nie pomyślał. Po kolacji wstyd jej było samej siebie, że nie dotrzymała sobie przyrzeczenia: naturalnie o śmierci głodowej już nie mogło być mowy, więc zaczęła pocieszać się nadzieją, że napisze do ojca o wszystkiem, co teraz cierpi i że on ją ztąd odbierze. Powiedziała to nawet Zosi Lubańskiej, dodając, że przełożona pozwoliła taki list napisać.
 Zosia pokręciła głową.
 — Nie zdaje mi się, by twoje pisanie co pomogło.
 Czemu to?
 — Bo cóż ci tutaj złego?
 — Co? żebyś ty wiedziała, jak one się ze mnie śmiały!
 Figlarny uśmiech przemknął po twarzyczce Zosi.
 — Bo też... — szepnęła i urwała.
 — Co chcesz powiedzieć? — zawołała z żywością Mania.
 — A nie będziesz się gniewała?
 Mania już się z góry chciała rozgniewać, ale