Strona:PL Waleria Marrené-Pensjonarki 071.jpeg

Zosia okazała jej tyle serca, że zamiast odpowiedzi spuściła oczy.
 — Widzisz — ciągnęła dalej Zosia — ja tak pragnęłam, żebyśmy były przyjaciółkami.
 — Oh! i ja także — zawołała Mania. — Czy wiesz, ja jeszcze przyjaciółki nie miałam.
 I rzuciła się na szyję Zosi, a ta powiedziała znowu:
 — Przyjaciółki powinny zawsze mówić sobie prawdę, to nawet obowiązek. Czy nie tak?
 — Tak, naturalnie.
 Jak wszystkie zepsute dzieci, Mania lubiła tylko takie prawdy, które jej pochlebiały, to jest tylko pochwały uważała za prawdę, dlatego też chętnie przyjęła ten warunek.
 Tymczasem Zosia zaczęła:
 — Otóż widzisz, moja droga, to było tak śmiesznie, gdyś krzyczała, leżąc na ziemi, że ja aż uciekłam, bo nie chciałam sprawić ci przykrości.
 Mania zaczerwieniła się gwałtownie.
 — To taka twoja przyjaźń! — zawołała. — A ja byłam taka nieszczęśliwa!
 — Mogło ci być przykro na razie, ale tego przecież nieszczęściem nazywać nie można — powiedziała Zosia stanowczo.
 — Dlaczegoż? — pytała Mania.
 I upierała się nie dla tego, by nie rozumiała różnicy pomiędzy przykrością, a nie-