Strona:PL Waleria Marrené-Smutna swadźba 20.jpeg

wreszcie Franek nieśmiało, — przyszedłem tutaj chyłkiem przez las, żeby spotkać i rozmówić się z tobą.
 — A czegóż wy odemnie chcecie, — odparła z niedowierzaniem dziewczyna.
 — Czego? oj Salka! Salka! com ja ci krzyw, żeś swatów z niczem odprawiła?
 Milczała przez chwilę zarumieniona, ale wreszcie wyrzekła z determinacyją:
 — Ha! jeśli zrobiłam krzywdę, to sobie samej wy inną znajdziecie.
 Patrzał na nią, nic nie mówiąc, z jakimś dziwnym uśmiechem. Ona wydawała mu się jedyną na świecie, i wyrzekł znowu:
 — Wiem ci ja, Salko, dobrze, że mi się trudno dziewkom podobać; nie umiem ani wyskoczyć, ani obrócić się w tańcu, ani śmiać się, ani zażartować.
 — No to widzicie sami, — odparła nieuważnie dziewczyna.
 Zaledwie jednak wymówiła te słowa, pożałowała ich, zrozumiała bowiem, że musiała zrobić przykrość Frankowi.
 On nie obraził się wcale, westchnął cicho i mówił dalej:
 — Może to nie tak bardzo moja wina, Salko; trudno żartować kiedy serce boli, a jakże nie ma boleć, kiedy śmieją się ze mnie dziew-