Strona:PL Waleria Marrené-Walka 133.jpeg

 — Ja też, wyrzekła, nie przyjechałam tutaj przedstawiać panu kwestyi prawnej lub zasięgać rady w tym względzie; przyjechałam, jako matka i opiekunka dzieci, odwołać się do serca i sumienia pana. Sam pan jesteś głową rodziny, niepodobna, byś nie zrozumiał smutnego położenia, w jakiem znalazłam się nagle.
 — Nad położeniem pani boleję mocno, przerwał gospodarz domu tonem, którego chłód zaprzeczał wyraźnie wyrzeczonym słowom: ale to nic na bieg interesów wpływać nie może i nie powinno. Interesa pani a uczucia są to dwie odrębne rzeczy, których ludzie rozsądni nigdy nie mieszają.
 Marya podniosła głowę.
 — Być może, wyrzekła, iż pan masz słuszność w zasadzie; a jednakże materyalne sprawy są życiową kwestyą, mogą przywieść do rozpaczy.
 Pan Heliodor słuchał jej nieporuszony, wprawdzie mówiła rzeczy znane każdemu, a tem samem nie potrzebujące potwierdzeń, ani zaprzeczeń.
 — Naprzykład pan wystawiając na sprzedaż Zaciszną, przyprowadziłbyś dzieci moje do nędzy, bo mówiono mi, że w obecnych czasach majątki na licytacyi idą za bezcen.
 Mówiąc to, złożyła ręce i spoglądała w twarz jego, gotowa gorącą prośbą poprzeć słowa swoje. Ale on odparł tylko:
 — Sprzedaż przymusowa jest smutną ostatecznością; ja żądam tylko kapitału mego; na wydostanie go zmuszony byłem ponieść wiele kłopotów i kosztów, wszakże nie chcę nic nad to, co mi się słusznie należy.
 — Ależ panie, tego kapitału ja nie mam.
 — Racz pani przyznać, że to już nie jest moją winą.
 Opowiedzi pana Heliodora były gładkie i mrożące jak ostrza stali; przecież kobieta nie mogła na nich poprzestać.
 — Pan rozumujesz tak pięknie! zawołała z wybuchem.