Strona:PL Waleria Marrené-Walka 158.jpeg

więc wprowadził go do drugiej izdebki, czekał co mu ma powiedzieć.
 — Panie Lucyanie, zapytał wręcz nowo przybyły, nie siadając nawet, tylko wspierając się ręką o poręcz krzesła: czy nie masz pan imiennika lub krewnego Placyda Ziemby?
 Imię to zrobiło przykre wrażenie na młodym człowieku, jakby przeczuwał, że wmięszało się ono w życie Fulgentego w bolesny sposób.
 — To mój brat, odparł tylko.
 Chmurne czoło pytającego rozjaśniło się widocznie.
 — Brat pański? jak to szczęśliwie! gdzież on jest teraz?
 — Szczęśliwie? powtórzył Lucyan z dziwnym wyrazem. Nie wiem co pan przez to rozumiesz, ale ja nie umiem powiedzieć, gdzie się brat mój obecnie znajduje.
 W głosie jego, gdy wymawiał te słowa, „brat mój,“ było tak dojmujące brzmienie, jakby w głębi ducha protestował przeciw związkowi krwi, którego nie potwierdzało serce.
 Fulgenty jednak nie zauważał tego: on zrozumiał to jedno, że nadzieja jego zawiodła; z pewnym rodzajem znękania załamał ręce.
 — Czegoż pan potrzebujesz od Placyda, wyrzekł nieśmiało Lucyan pociągnięty do tego pytania zrozpaczoną postawą swego gościa. Być może, iż on jest jeszcze w Warszawie.
 — W Warszawie! a gdzież go szukać? zawołał Fulgenty.
 Lucyan wpatrywał się w twarz jego uważnie.
 — Będę się mógł o tem dowiedzieć, odparł z wolna; ale wprzódy powiedz mi pan, czemu go szukasz? Wierz mi pan, nie pytam się o to z próżnej ciekawości; jeśli możesz, powiedz mi wszystko.
 Słowa młodego człowieka były współczucia pełne,