Strona:PL Waleria Marrené-Walka 286.jpeg

zrozumieli się bez słów wyraźnych. Placyd nie potrzebował wypowiadać groźby; Salicki wiedział, że musi mu być posłuszny, bo bądź co bądź, nie mógł mieć za wroga Placyda Ziembe. Ten człowiek znający tajemnice jego interesów, zamiarów i środków, uzbrojony strasznym dokumentem, był za nadto niebezpieczny. Daremnie zagłębiał się w myślach, nie widział dla siebie drogi ratunku; agent dał mu doskonale do zrozumienia, że wszelkie układanie się z Oktawią było daremne, uczynił go odpowiedzialnym za odmowę, gdyby śmiała odmówić. A dumna dziewczyna, dla której marzył o najświetniejszem zamężciu, cóż powie na to?
 — Ta myśl nadała inny kierunek niepokojom jego; nie wiedział nawet jak sformułować fakt, że Placyd Ziemba poważył się prosić o jej rękę.
 W tej chwili właśnie drzwi się otworzyły, i jakby odpowiadając myślom jego, weszła Oktawia; ona także była blada bardzo, usta jej drżały nieznacznie.
 — Pan Ziemba powiedział mi, że mnie potrzebujesz mój ojcze, wyrzekła spoglądając na niego niespokojnie.
 — Ziemba, Placyd Ziemba, powtkrzyl Salicki, uderzając się ręką rozpacznie.
 Ten ruch, postawa i zmiana twarzy ojca nie uszły jej baczności; zbliżyła się do niego gorączkowo.
 — Co to ma znaczyć? spytała; tu się coś dzieje dziwnego, widzę to z twarzy twojej.
 Pan Heliodor nie był w stanie odpowiedzieć, patrzał na córkę z prawdziwą boleścią.
 — Mój ojcze, mówiła dumna panna przywiedziona także do ostateczności: ten Ziemba zaczyna zabierać za wiele miejsca, zapomina się, oddal go ojcze, ja nie chcę go widzieć więcej.
 Na te słowa Oktawii boleść jego zmieniła się w przerażenie.
 — I cóż on tobie zawinił? zapytał złamanym głosem.