Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/108

 Na te słowa krew gwałtownie uderzyła mi do twarzy, bo te minuty ostatnie, które mi ukradzione zostały, ciążyły mi na sumieniu.
 — Nie, odparłem — nieszczęśliwy przypadek zrządził żem przybył za późno.
 Twarz prawnika zasępiła się nieznacznie.
 — Tak stało się i ze mną — mówił dalej; hrabia Juljusz czując zgon blizki, przysyłał po mnie; fatalność chciała że nie znaleziono mnie w domu.
 Nie pojąłem wcale całego znaczenia tych słów, ale wspomnienia jakie one budziły, były mi tak bolesne, żem zakrył twarz rękami.
 — Czy pamiętasz pan matkę swoją — pytał znów prawnik po chwilowej przerwie.
 — Nie — odrzekłem — odumarła mnie dzieckiem; oto medaljon z jej wizerunkiem zapewne, który znalazłem na piersiach zmarłego.
 Pochwycił medaljon i obejrzał go skwapliwie; obracał na wszystkie strony, jakby szukając daty jakiej lub imienia. Medaljon otwierał się rzeczywiście; był w nim promień kruczych włosów, i nic więcej.
 — Matka pana była Hiszpanką — mówił przypatrując się minjaturze; — wszak prawda?
 — Ja niewiem nic o matce mojej — wyrzekłem, ojciec nie wspominał o niej nigdy.
 — Jakto! nawet panu?
 — Nawet mnie.