Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/218

czysta atmosfera moralna, której napróżno szukaał dotąd w koło siebie. Serce jej i myśli otwierały się pod tym wpływem, i płakała nad przeszłością i nad obecną chwilą, nad sobą i nad niemi.
 Cecylja zbliżyła się zwolna, i objęła jej postać pochyloną z serdecznem współczuciem; Kiljan wyciągnął do niej rękę. Oboje spoglądali na siebie, nie mogąc dojść powodu tej niepojętej zmiany w Amelji, i tego niepojętego przybycia.
 — Wy — zawołała — wy co macie prawo mnie przeklinać, wy jedni nie odpychacie mnie!
 — Uspokój się pani — mówił Kiljan — ja i ona nie odpychamy żadnego cierpienia. Cierpieliśmy.
 — Cierpieliście przez nas, przezemnie.
 — To przeszło — odrzekł Kiljan — ja nie żałuję przeszłości. Zostawmy ją w spokoju, przecież nie ona to sprowadziła cię do nas. Powiedz pani otwarcie, czego pragniesz?
 Było tyle szlachetnej prostoty w tych słowach, w całem obejściu się Kiljana, że Amelja uspokoiła się zwolna.
 — Przyszłam tutaj — wyrzekła — naprzód pozyskać przebaczenie wasze, potem nagrodzić spełnioną krzywdę o ile to w mocy mojej.
 — Jakto? — zapytał Kiljan, tknięty temi słowy, i nie pojmując ich całego znaczenia.
 — Mój ojciec — szepnęła Amelja z płomiennym rumieńcem na twarzy — nieprawnie posiadł majątek brata.