Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/240

 Słowa te padły gromem na obecnych; tylko hrabina ze spokojem niewinności siadła napowrót na kanapie, wzruszając ramionami z wyrazem najwyższej pogardy dla szaleńca, który to śmiał uczynić.
 Wszyscy milczeli przez chwilę.
 — Ależ ojcze — zawołał w końcu Wilhelm — prawa jego są urojone, mówiłeś to tyle razy; niepodobna by on się mógł upominać o dziedzictwo stryja mego — byłby to dawno uczynił. Ojcze! powtórz, że to być nie może.
 Ale na to pytanie syna dobitne, naglące, hrabia odpowiedzieć nie mógł; tylko głowę zwiesił na piersi, jak człowiek pokonany.
 — Powtórz, że to być nie może — nalegał Wilhelm coraz natarczywiej, bo trwoga i rozpacz i jego także ogarniać zaczynała.
 Ale w tej chwili Amelja zbliżyła się do brata, i kładąc rękę na jego ramieniu, szepnęła wskazując na ojca.
 — Nie męcz go daremnie, czyż nie widzisz że on tego powtórzyć nie może?
 Jakkolwiek cicho wymówione były te słowa, hrabia dosłyszał je, i podniósł piorunujący wzrok na córkę; a jednak żadnej groźby ni przekleństwa wymówić nie śmiał, tylko wpatrywał się w syna przez chwilę z rodzajem żalu, jakby szukał na tej pięknej twarzy, w tych regularnych rysach, śladu innego