Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/246

krwią i przybierały ostry wyraz uwydatniający podobieństwo jego z ptakiem drapieżnym.
 — Ten człowiek nie ujdzie mi — szepnął przez zaciśnięte zęby.
 Hrabia wzruszył ramionami.
 — To byłaby świetna sprawa — wyrzekł szyderczo — nowy skandal dodany do skandalicznego procesu, nowy dowód przeciwko nam. Zresztą ten człowiek zrobił już wszystko złe będące w jego mocy; dziś jest rozbrojony.
 — Więc mamyż czekać bezczynnie aż nas obedrą z całego majątku — zawołał Wilhelm z tą naiwnością cechującą czasem łotrów pewnego świata, którym zdaje się, że mają święte prawo grabieży i zaboru nad wszystkiem czego zapragną.
 — Milczenie bezczynnością nie jest — odparł z namysłem ojciec; niewczesnym wybuchem nie pogorszaj naszej sprawy, zostaw ją mnie.
 I gdy to mówił, znać było że w umyśle jego przygnębionym narazie niespodziewanym ciosem, snuć się zaczynały nowe plany i zamiary; ale nie uznał za stosowne podzielić ich z synem.
 Może też w pierwszej chwili przesadził doniosłość tej sprawy. Czyż miljony które miał w ręku, nie mogły przeważyć szali sprawiedliwości na jego stronę?; przecież wykonawcami każdego prawa są pojedyńcze indywidua, a on wiedział z doświadczenia, że te pojedyńcze indywidua łatwo nakłonić tam