Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/75

porównały się stany, a każdy jest twórcą swego losu.
 Andzia słuchała go poważnie, z uśmiechem; znać słowa te odpowiadały jej myślom.
 Ojciec siedział milczący czas jakiś, potem wziął czapkę leżącą w kącie, i wyszedł pogwizdując jakąś nieokreśloną nutę.
 Zaledwie dziewczyna znalazła się samą, zmieniła szybko postawę i wyraz twarzy, odrzuciła książkę niecierpliwym ruchem i skoczyła do okna, które oddawna już wzrok jej nęciło. Otworzyła je ostrożnie i wyjrzała na ulicę; ale znać nie dostrzegła tego czego szukała, bo po kilku minutach powróciła na dawne miejsce, wołając „Małgorzato, Małgorzato!“
 W tej chwili drzwi w głębi pokoju uchyliły się, i rozczochrana głowa starej kobiety wsunęła się niemi.
 — Panienko, czy panienka sama?
 — Sama — odparła ze łzami w głosie dziewczyna. A widząc że stara milczała, dodała po chwili gwałtownie. — Nie widziałaś go Małgorzato?
 Stara pokiwała głową.
 — Ani widać ani słychać panienko, taki już pewno nie powróci więcej.
 Andzia załamała ręce.
 — To być niemoże Małgorzato, nie mów tak.
 Małgorzata uśmiechnęła się złośliwie.
 — Panienko, tak zawsze bywa.