Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/79

 — Ale mówmy o tobie Ciarkowski: jakże ci się powodzi?
 — Ot tak zwyczajnie, nieźle, to jest jak bywa w biedzie — odparł jąkając się zagadniony, podzielony widocznie pomiędzy uczucie próżności, a niechęć wydania się przed Kiljanem z obecnym dobrobytem.
 — Porzuciłeś służbę?
 — Tak panie, wolałem inną pracę, któraby nie upadlała człowieka.
 Kiljan uśmiechnął się nieznacznie.
 — Żadna praca nie upadla — wyrzekł łagodnie; ale do czegoż się zabrałeś?
 — Ot tak, z łaski pańskiego ojca nazbierałem trochę grosza, straciłem żonę, zostałem sam z córką.
 Nie była to wcale odpowiedź na zapytanie Kiljana, ale on nie nalegał. Ostatnie słowa zwróciły myśl jego na inny przedmiot.
 — A Andzia! — pochwycił — musiała wyrość na śliczną dziewczynę.
 — Wyrosła, wyrosła! posyłałem ją na pensję — odparł z pewną dumą Ciarkowski, — ciągnąłem się do ostatka by jej dać edukację; umie po francuzku, gra na fortepjanie.
 — I cóż z nią myślisz robić?
 — Trudno panie, trudno! dziewczyna nie stworzona do pracy, nic nie lubi tylko czytać. Pan sam panie Kiljanie mógłbyś z nią rozmawiać.