Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/108

 — To jest ja go właściwie nie broniłam, tylko powiedziałam, że mi to przykro.
 — Nie było tu powodu do łez. Czy Anielka upierała się przy swojem?
 — Nie, wcale już o Fredziu nie mówiła.
 Sewerka nie skłamała, ale nie powiedziała wszystkiego. Niepodobna było z jej opowiadania dojść, czem tak bardzo dotknęła towarzyszkę. Sewerka czuła to sama, była zmieszana i widocznie pragnęła zakończyć rozmowę czemprędzej. Nie miała jednak ku temu pozoru. Matka była zajęta, Anielka spała, panna Julia skończyła listy.
 Po chwili zapytała wręcz.
 — Więc o cóż wam poszło?
 Sewerka spuściła głowę, jakby unikała wzroku nauczycielki.
 Ale ta powtórzyła pytanie, a nie odbierając odpowiedzi, wyrzekła:
 — Rozumiem już. Chodź tu bliżej, spójrz mi w oczy.
 Mówiąc to, przyciągnęła do siebie Sewerkę, która się opierać nie śmiała i zdradzała winę całem swem zachowaniem.
 — Mówiłaś pewno Anielce — ciągnęła dalej panna Julia, — że robiła uwagi o Fredziu umyślnie, żeby ci przykrość wyrządzić...
 — O Boże, skąd pani wie... — przerwała przerażona Sewerka... Pani pewnie słyszała...