Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/119

 — Och, mamo, jakeśmy się dziś dobrze bawiły — mówiła Sewerka po odjeździe gości.
 — A jednak kiedy zajeżdżali, kto to wołał, że wołałby ich nie widzieć? kto się bał, że jaką niedorzeczność popełni?
 — Mamo, jaka ja zawsze niemądra.
 — Fredzio dziś wcale śmiesznym nie był — zauważyła Anielka.
 — No tak, troszeczkę, z początku, a potem to już wcale nie — dodała Sewerka.
 — Widzicie, jak to nie trzeba uprzedzać się — wyrzekła pani Sławska — ale dobrze poznać ludzi, zanim się o nich sąd wyda. Powtarzamy często: pozory są omylne, a jednak zawsze sądzimy według nich.
 — Jak mama myśli — zagadnęła Sewerka — czy Fredzio pozostanie naturalnym i miłym, jakim był dzisiaj, czy też powróci do swoich śmieszności?
 — Zadajesz mi trudne pytanie. Zapewne będzie to zależało od osób, z któremi się spotka.
 — Jakto, mamo?
 — Powodem jego przesady jest dziecinna próżność zwrócenia na siebie uwagi, gdy się przekona, że chybia celu, że śmieją się z niego, zamiast podziwiać, porzuci ją niezawodnie, tak jak to dzisiaj uczynił. Co innego gdyby słuchano go z podziwem... jak to czyniła niedawno pewna panienka.
 — O mamo! mamo! — przerwała Sewerka — już tego nie przypominaj.