Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/131

z dziewuchy jeszcze niema żadnej posługi ta i została na wyrobku, przymierała głodu, aż ją febra zmogła, musiała pójść na żebry...
 — I ludzie jej nie poratowali? — zawołała Sewerka.
 — Ludzie sami nie mieli... — A potem dodała filozoficznie — niby to ta ludzie zaraz ratują.
 — To bardzo źle, przecież sam Pan Bóg rozkazał bliźniemu pomagać — mówiła Sewerka z przekonaniem.
 Dosia nie słuchała rozmowy, zajęta zajadaniem swojej bułki. Oczy jej przecież nie schodziły z Jagusi, która odgrywała w niej rolę główną i która mówiła dalej:
 — Ot szczęście tej czarnej baby, że trafiła do Poborza... inaczej byłaby gdzie pewnikiem zmarła pod płotem. Podobniejsza ona jeszcze do śmierci, niż do życia, ale nasza pani to ta wyleczy i odżywi... oho! nasza pani taka miłosierna, aż ludzie się dziwują.
 — A cóż tu dziwnego. Każdy kto może, tak robić powinien.
 Jagusia nie zaprzeczyła.
 — Ileż ty masz lat? — spytała Dosię Anielka.
 Dziewczynka znowu milczała.
 — Dla czego nic nie odpowiesz? — pytała Anielka, głaszcząc jej rozwichrzone włosy.
 — Bo ona tego nic nie pamięta — tłómaczyła Jagusia.
 — A ty wiesz, ile masz lat?