Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/135

 — O, was to wcale zajmować nie będzie. Perkal, wełniaki, płótno — mówiła Sewerka.
 — I na cóż wam takie rzeczy?
 — Na wiązanie dla mamy — odparła z dumą.
 — Co? co? co? żartujesz z nas, cóż pani Sławskiej po tem wszystkiem?
 — To nasza tajemnica, nie wydamy jej za nic w świecie.
 — Tajemnica! — zawołał zaciekawiony Fredzio — my nikomu nie powiemy, słowem zaręczam — dodał uroczyście.
 — W każdym razie tajemnica wyda się w dzień imienin — wtrąciła Emilka.
 Sewerka zamyśliła się.
 — E, nie, bo to taka tajemnica, która nikogo nie obchodzi, tylko mamę.
 Nie chciała się chwalić miłosiernym zamiarem i stała zakłopotana.
 — To ja jestem taka dziecinna — dodała po chwili, — że jak o czem myślę, to nie mogę tego utrzymać w tajemnicy... Mówmy o czem innem...
 — A myśmy tu właśnie przyjechali z projektem.
 — Z jakim! z jakim?
 — Aha, ty także jesteś ciekawa. Ale my będziemy lepsi od ciebie, powiemy odrazu. Oto wraca Anielka.
 Emilka pobiegła naprzeciw niej, wołając:
 — Chodź prędko, Fredzio powie wam swój wielki projekt.
 — Mówże Fredziu — zawołały wszystkie.