Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/137

oni mają doskonały akcent! nawet r wymawiają zupełnie jak paryżanie.
 — Graliście po francusku?
 — Naturalnie.
 — Jabym po francusku nie grała, chyba we Francyi — wyrzekła rezolutnie Sewerka.
 — Dla czego? Ach! wiem, ty francuszczyzny nie lubisz — odezwał się ironicznie Fredzio.
 — Ani lubię ani nie lubię, tylko pamiętam zawsze wiersz Reja.
 — Reja?
 — Wy go nie znacie pewnie, bo panna Eglantyna o Reju nie słyszała, chociaż my wiemy o wszystkich znakomitych obcych autorach.
 — Cóż ten Rej powiedział?
 — Powiedział, że Polacy nie gęsi, że swój język mają. Otóż, skoro mamy swój język, swoich autorów, swoje tańce, nie potrzeba nam ani francuskich sztuk, ani strojów Ludwika XV, ani menueta.
 — Oho! jakie nam Sewerka powiedziała kazanie, sam Rej lepiej by nie potrafił, — żartował Fredzio, by pokryć zmieszanie.
 — Każda z nas to potrafi — przywtórzyła Anielka — kiedy idzie o to co najwięcej obchodzi.
 — O cóż to się tak swarzycie? — spytała nadchodząca właśnie panna Julia.
 — Proszę pani — odezwał się Fredzio — pewien, że mu przyzna słuszność — chcieliśmy grać teatr.