Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/147

 — Dziś mamy już 6 lipca a imieniny 22-go trzeba będzie się śpieszyć z próbami.
 — Ja tymczasem będę się uczyła roli — zawołała Emilka — bo moja najdłuższa.
 Fredzio uśmiechnął się sam do siebie.
 — I ty ucz się Fredziu.
 — O, ja nauczę się prędko — odparł, zawsze w tej myśli, że jeszcze się coś z tą Magdusią odmieni.
 Uparty z natury, chciał postawić na swojem i nie wątpił, że znajdzie w nowo przybyłych dzieciach sprzymierzeńców, którzy będą tak jak i on obstawali za wyborem jakiej wykwintnej cudzoziemskiej sztuki i zgorszą się projektem umieszczenia wiejskich dzieci pomiędzy widzami. Nie wydawał się przecież przedwcześnie z tą myślą, i zamykał w dyplomatycznem milczeniu, bo ostatecznie nie wiedział jeszcze sam, co uczynić, jeśli nie znajdzie poparcia.
 — A cóż tajemnicze wiązanie dla pani Sławskiej? — pytała Emilka.
 — Nasze wiązanie — odezwała się Sewerka — nikogo nie zajmie — bo cóż my mamie dać możemy?
 — Jakto? tysiące ładnych rzeczy.
 — Kupimy je zawsze za mamy pieniądze.
 — Przeszłego roku wyhaftowałam mamie teczkę a ojciec ją kazał oprawić.
 — A Fredzio?
 — Fredzio nic zrobić sam nie mógł, więc kupił piękne album.
 — Jakto! to wielkie album, co leży w waszym salonie? Fredzio musiał mieć bardzo dużo pieniędzy?