Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/150

 — Śmieszną! Śmieszną panna Eglantyna, która przyjechała do nas wprost z Paryża, ma rekomendacye osób z najlepszego towarzystwa a nawet z nimi koresponduje.
 — Może sobie ona być wszystkiem, co chcesz w Paryżu, ale na wsi polskiej jest niekiedy śmieszną. Może wprost dla tego, że nie jest na swojem miejscu.
 — Ale ani ja ani Emilka nie będziemy przecież koniecznie mieszkali zawsze na wsi.
 — Czy zamierzacie przenieść się do Paryża? W takim razie...
 — Zapominasz, że Paryż daje ton całemu światu... — wyrzekł z widocznem przeświadczeniem o swojej wyższości.
 — Było tak może kiedyś! ale świat na tem nie osobliwie wychodził. A zresztą, mama zawsze powtarza, iż nie żyjemy dla świata, tylko dla ludzi.
 — Niby to nie wszystko jedno. Świat składa się z ludzi...
 Przez ten czas Emilka i Anielka, które nie brały udziału w dyspucie, jaką Sewerka prowadziła z Fredziem i poszły zobaczyć jakąś piękną różę, nadeszły wraz z panną Julią, odwołaną do jakichś gospodarskich rozporządzeń, bo zastępowała panią Sławską.
 — Zawsze się swarzycie — zawołała Emilka.
 — Proszę pani — zwróciła się do panny Julii Sewerka — Tadzio mówi, że świat i ludzie to wszystko jedno, bo świat składa się z ludzi.
 — A tobie jak się zdaje? — odparła zapytana.