Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/24

 — To dowód, żeś nieuważnie patrzała. Pytałaś się tylko co, skąd pochodzi tęcza, oto masz na to przykład.
 — Kiedy ja nie rozumiem.
 — Mówiłam ci, że zrozumiesz, gdy się będziesz uczyła fizyki.
 — Ale tymczasem niech mi mama powie, to ja może choć troszeczkę zrozumiem.
 — Słuchaj więc, promień światła, który nam się białym wydaje, ma w sobie siedm kolorów, składających tęczę.
 — Aż siedm!
 — Porachuj je.
 — Naprzód jest czerwony. Czy wszystkie mam rachować?
 — Naturalnie.
 — Potem pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski...
 — A jeszcze.
 — Ciemno-niebieski — to jest szafirowy i fioletowy.
 — To mamy siedm. Promień załamuje się w ten sposób w szkle ostro ściętem, że pokazują się jego kolory.
 — Tak jest na mamy biurku, ale w obłokach? W obłokach przecież niema szklanego przycisku.
 Pani Sławska pokazała jej przez okno kroplę deszczu zawieszoną na końcu bzowego listka, która w tej chwili migotała w słońcu.