Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/5

 — To musi być bardzo ciężko tak kopać?
 Jagusia spuściła główkę, spojrzała na swoje spalone ręce i odparła z pewną dumą:
 — Czasem, panienko, jak ziemia się zeschnie, ale po deszczu to tak jak masło.
 Porównanie ziemi do masła rozśmieszyło Sewerkę. Niema przecież żadnego podobieństwa pomiędzy czarną rolą a tem ślicznem, żółtem masłem, którem jej chleb smarowano.
 — Mamo — zawołała — ja bym chciała zobaczyć! Cóż, kiedy deszcz pada.
 — O, już ustał, panieneczko — zawołała Jagusia.
 — No, to idź włóż kalosze, pójdziemy z Jagusią.
 — A ty, mamo?
 — Ja mam grube buty i nie boję się błota.
 — Sewerka wróciła niebawem ubrana do spaceru na czas dżdżysty i poszły. Deszcz rzeczywiście już nie padał. Jagusia wzięła swoją opałkę i motykę.
 — Czy to ciężkie? — spytała Sewerka.
 Zamiast odpowiedzi dziewczyna podrzuciła opałką.
 — Z kartoflami to dopiero będzie ciężka, przecie muszę ugotować dla tatula, matuli, Zośki, Jantka i dla mnie też.
 — A któż to Zośka i Jantek?
 Jagusia zaczęła się śmiać, chociaż nie miała z czego, Sewerka nie mogła wiedzieć, że Jantek był jej starszym bratem a Zośka młodszą siostrą, ale Jagusia miała taką naturę, że śmiała się z byle czego,