Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/84

w południe, bo się może opalić, a panienka powinna dbać o swoją powierzchowność — dodała poważnie jak mała papużka.
 Sewerka słuchając jej, otworzyła szeroko oczy.
 — A moja mama i panna Julia pozwalają mnie i Anielce wychodzić o każdej godzinie i o każdej porze, nawet czasem bez kapeluszy. Kopiemy, pielemy, nawet raz kopałam kartofle.
 — I pani Sławska o tem wiedziała? — spytał zdumiony Fredzio.
 — Naturalnie. Mama dała mi za przykład Jagusię, córkę naszego fornala, która szła w pole po kartofle i powiedziała...
 Sewerka zacięła się i zaczerwieniła. Mama powiedziała jej, że byłaby niedołęgą, gdyby nie potrafiła zrobić tak prostej rzeczy, ale spostrzegła się w porę, iż powtarzając to, byłaby niegrzeczna dla swoich gości.
 — Cóż ci mama powiedziała? — spytała Emilka.
 — Że... że powinnam jej pomódz.
 — Komu? Ty Jagusi? I tyś pomagała?
 — Ma się rozumieć. O! ja się i gospodarstwem zajmuję.
 — Panna Eglantyna nie pozwala mi nigdy iść na dziedziniec folwarczny, ani rozmawiać z prostemi dziećmi, bo mogłabym nabyć złych manier.
 — Ja też nie naśladuję sposobu mówienia Jagusi, ale przeciwnie, uczę ją.
 — Czegoż?